Pers

Inkijk in het werk van Geert Vanderborght

Tentoonstelling “The heart of the matter”, oktober – december 2007

Otto Ganz, oktober 2007

Het indrukwekkende in het werk van Geert Van der Borght is zijn manier van werken die leidt tot een progressieve reductie van de werkelijkheid om een universum te bereiken waar de vormen niets anders zeggen dan dit zeer krachtige gevoel dat de ontmoeting van materialen de onderwerpen doorkruist.

Als het vertrek van de schepping symbolistisch is, geanimeerd door een “verlangen om te zeggen”, zoals blijkt uit titels, elementen van recyclage of meer specifieke werken, wordt het idee van de beeldhouwer al snel duidelijker en doet de ware creatieve daad ontstaan.

Door middel van introspectie erodeert de kunstenaar het oorspronkelijke beeld: de geest sorteert de overdaad, voert een reductiewerk uit om – volledig betekenisvol – alleen een discours van vormen tussen hen te behouden.

Oorsprongs-betoog al voor het concept van oorsprong, aantrekkingskracht op wat voorafgaat aan het object, de taal, de betekenis. De kunstenaar keert terug naar het meest identificerende aspect van het werk: de dialoog van geïnformeerde vormen voordat de combinaties, door een dwingende noodzaak of een technische noodzaak, uit het magma worden gehaald.

Het denken gaat terug in de tijd om terug te keren naar die voorkant van het woord, een tijd waarin alles slechts een ontmoeting was van entiteiten waaruit onze instrumenten, onze behoeften en onze woorden zullen voortkomen. En daar ligt ongetwijfeld de knoop van het werk van Geert Van der Borght, als alle rechtvaardigingen of poëtische inter pretaties zijn overwonnen: in een dialoog.

Hier leidt de observatie van deze introspectieve, bijna contemplatieve sculptuur: op een plek waar de betekenis, zelf samengesteld, voor elk van de onderdelen verdwijnt, wat erop wijst dat het zich in elk van de onderdelen nooit ophoudt zich in zijn geheel te openbaren. Uit een heft wordt het mes geboren, uit een lemmet, de schede….. Uit de ontmoeting van twee vormen die altijd al eerder voor deze precieze koppeling hebben bestaan, verschijnt het object. In dit stille universum, terug naar een visioen van voor de betekenis, worden de grenzen tussen lichamen, de massa’s, geïnformeerd.

Elk werk is geanimeerd in termen van armsgaten, pengaten, in elkaar grijpende, visuele en tactiele geluiden, dialectiek: conceptie van een geïnformeerd materiaal dat al alle vormen bevat, in afwachting van hun opkomst.

Dit discours intimideert een ander: dat van de identiteit van het materiaal zelf. De tactiele ondervraging brengt de toeschouwer instinctief in de nodige twijfel die elk werk dat de zintuigen “prikkelt”, met zich meebrengt. Waarheid is niet het product van een enkel gevoel of emotie, ook al is het zinvol. Voor een discours van betekenis is contemplatie niet genoeg: dit performatieve woord drijft de toeschouwer tot verrassing en, nog belangrijker, tot twijfel. Wat te doen als het geobserveerde object, gedecodeerd, in waarheid onbekend blijft, simpelweg omdat het onmogelijk is om de materialen in termen van materialen te identificeren? Stelt u zich het gevoel voor dat door uw vingers gaat als ze met de impuls en de zogenaamd noodzakelijke kracht een granieten bestrating optillen en ontdekken dat de bestrating van hol porselein is gemaakt? Wat kunnen we geloven als onze logische perceptie van dichtheid vervormd is? Wat valt er nog te geloven? Verder misleidt het oog ons, want de betekenis is verder weg: identiteit zelf, in een discours van oorsprong, is ondergeschikt.

 Tentoonstelling “Step Inside”, Oktober 2004 – Februari 2005

Jean-Phillipe Goffaux

Geert Van der Borght bereikt een sublimatie van de materie. Hij speelt met de krachtlijnen die zich uitstrekken tot in het fragiele theater van de aarde. De uitdrukking is informeel of omgekeerd. De eerste betekenis, gebruikswaarde of andere herkenning staat in het epifenomeen, alsof hij eruit wordt geduwd. Op deze manier weet hij te ontsnappen aan de degradatie van fenomenen naar de gesignaleerde……

Inderdaad, er is geen manier om de materialen te kopiëren in onze voorgevormde psychische kleuringen, noch enige manier om ze ondergeschikt te maken aan een of andere eerste ondertekenaar. De materialen zijn resistent, ze ondermijnen de vorm van binnenuit, zijn bestand tegen het verpakken.

Het fenomenale spel is des te vrijer…..

De aarde, hout en metaal stellen hun evenwicht in vraag.

In zijn composities waarin tegengestelde krachten zijn ingebed, produceert hun spel een aandrang, een diffuse straling, nauwelijks ingeperkt. Er ontstaat een aura die aan elke mentale obstructie vooraf lijkt te gaan, alsof we de formele film van onze ongerustheid hebben gekrast, onze perceptie hebben ontdaan om de levende krachten te bereiken.

Deze ervaring van fenomenologie wordt door de kunstenaar op andere manieren gepromoot, met name door middel van hyperrealisme. Het imiteert niet alleen de vorm, maar ook de textuur van het verbazingwekkende effect! Omdat het een valstrik is, en des te krachtiger omdat het een groter deel van de formaties die we nonchalant projecteren door het gebruik ervan.

De sluier van onze verbeelding is bestemd om op te lossen in het goudsmidsvak op de psychische bestemming. De scheiding tussen het ruwe object en het reële kruist de geest en plaatst ons in het heden, verbijsterd, in de ervaring van de directe waarneming.

We komen verbaasd terug, alsof een meester een object dat de tijd overstijgt op ons pad heeft geplaatst.

Ghislain Olivier (Edition de l’heure)

“Door de bedrieglijke verschijningsvormen die de materie kan aannemen, opent Geert Van der Borght verschillende deuren naar meditatie, contemplatie, het ontwaken van de zintuigen en dus naar kennis.

Het gebruik van verschillende bakmaterialen en -technieken en kleuren verwijst naar onze eigen algemene perceptie. In werkelijkheid exploderen vuur, aarde, pigment, classificaties. Het object krijgt dus een onverwachte kracht.

Na het aangename verrassingseffect neemt de toeschouwer deel aan een totaal verlichtingseffect dat alleen grote kunstenaars, zowel technici als filosofen, kunnen bieden. GV biedt dus een vorm van sensualiteit die de mogelijkheid biedt om de ruimte uit te breiden door vorm en kleur.